Dziecinów (powiat otwocki) i okolice (i nie tylko...)

Mazowiecki (i polski!) patriota nie spolaszy swojej godky.

Dlaczego może być narodowość śląska, kaszubska, ale mazowiecka już nie? Polacy to nie tylko Slovjony.

Poniższe teksty to tylko zabawa. Jakby "język mazowiecki"

Mjamce! Mjamce!
Uupolovou zajunco ji dou psum du pozorcio.
Jo ci kupju krovu... Juz jo ci krovu kupju... 
Hodz'va, obocmi ziveho krulo! Jok trovu grizie ji kolduno nopyho. O tu z'veze!
O tu smrdlivi zajunc! Zo zykum je jysi vjency zajynci.

- Mazowsze jest mazowieckie. Mazowsze jest polskie.

- Śląsk jest śląski. Śląsk jest polski.

Śląsk nie jest niemiecki.

Wszyscy Ślązacy są Polakami.

Polacy to nie tylko r1a1.

- Cała Polska jest polska,

a nie niemiecka, rosyjska czy jakiejś innej narodowości.

- Kłodzczyzna jest kłodzka. Kłodzczyzna jest polska. Kłodczyzna nie jest niemiecka. Kłodzczyzna nie jest czeska.

- Mazury są mazurskie. Mazury są polskie.

Mazury nie są niemieckie. Mazury nie są pruskie. Mazury nie są litewskie. Mazury nie są rosyjskie.

-Kaszuby są kaszubskie. Kaszuby są polskie.

Kaszuby nie są "nacji kaszubskiej". Kaszuby nie są niemieckie.

- Podlasie jest podlaskie. Podlasie jest polskie.

Podlasie nie jest rosyjskie. Podlasie nie jest bałtyjskie. Podlasie nie jest białoruskie. Podlasie nie jest niemieckie.

Polonizująca machina polszczyzny jest bardzo silna i mazowiecki musi pomścić dziedzictwo narodu polskiego. Odnowić pomorszczyznę. Odpolaszać śląszczyznę. Nie dajmy się spolonić, Polacy!

Spolonić (polon - bardzo niebezpieczna trucizna) - polić - spalić! Polonizacja spala nasze dziedzictwo, chlubę narodu, w pewnym sensie wynaradawia Polaków z ich etni.

Precz z poloństwem! W obecnej kaszubszczyźnie cuchnie poloństwem.

"polonizacja mazowszan"

narodowość mazowiecka, janzik mazovieski

Słowianie to się podzielili. Zamist jednego pństw, to po kilka w każdym z trzech odłamów. Nieraz słowiańskie państw walczyły ze sobą. Po co? Czy"Polska", "Czechosłowacja" i "Słowiańszczyzna Niemiecka" nie mogły po prostu stworzyć jednego państwa? A tak jedni deregionlizowali drugich, zubażając dziedzictwo językowe(?) Taki duży kraj jak Polska nie ma wewnątrzsłowiańskich języków regionalnych? Toż to kulturalnie biedny kroj. Kaszubski spolaszony został nieźle. Mazowszanie czy nawet Wiślanie zwielkopolili się najbardziej. O Lędzianach mówi się jeszcze mniej. Połabianie jakby "zdradzili" swych braci, walcząc z nimi, nie chcą się nawrócić i zostać Polakami sensu stricto. I jakby spotkała ich kara, wybito ich i zobczono jak Prusów. Wieleci to niezbyt dobra idea, powinni być Polakami, genetycznie byli pewnie zbliżeni do reszty Polski, zachowali nosówki, w przeciwieństwie do Czechów czy Łużyczan. A teraz Wieleci są "Niemce" nie "Polaki". Niewdzięczny etnos.

O Prusach znalazłem coś takiego (zdaje się krytykować Germanów i pochwalać Lechitów);

Na dzisiejszych mapach nie znajdziecie takich państw jak Pomezania, tudzież sąsiadujące z nią:
Pogezania, Natangia, Sambia, czy Galindia i Barcia.

Nazwy tych krain zginęły wraz z ich mieszkańcami wskutek krzewienia słowa bożego za pomocą ognia i stali.
Działo się to w XIII wieku: chrześcijańscy rycerze z miłością bliźniego w sercach masowo mordowali tzw. pogan, gwałcili ich kobiety, a dzieci żywcem wrzucali w ogień palonych domostw.
Zaiste, Bóg jest nieskończenie cierpliwy…

Rzecz cała miała miejsce w XIII wieku.
Ówczesny papież za tę zbrodnię ludobójstwa nagradzał masowych morderców wizją odpuszczenia grzechów i otwarciem bram raju. Eksterminacja była tak skuteczna, że niektórzy historycy porównują pradawne Prusy do mitycznej Atlantydy – tak doskonale zniszczono wszelkie ślady po „ niewiernych”.

Nic dziwnego: doświadczenie czyni mistrza.
Warto wiedzieć, że Polska wybrała inną drogę nawracania „ pogan”: już w roku 1220 Leszek Biały chcąc uniknąć niewygód związanych z kolejną wyprawą krzyżową do Ziemi Świętej( szóstą i – jak poprzednie – zakończoną klęską) zaproponował papieżowi,
że wzniesie w Prusach gród, w którym sprzedawał będzie sól i żelazo, aby „ tak pogan do ręki przyłożyć i obłaskawić”.
Jednak Watykan musiał zdrenować rozgoryczenie rycerstwa po swym kolejnym niepowodzeniu i wezwał – jak to pisze kronikarz Gall
do „ mieczem mordowania i wyniszczenia tego rodu żmij”.
W 1228 r. zjawia się pierwszy hufiec krzyżacki, a po dwóch latach przyjeżdża mistrz Herman von Balke chowający pod płaszczem z czarnym krzyżem sfałszowany dokument kruszwicki, na podstawie którego przez wieki całe głoszono tezę, jakoby to Konrad Mazowiecki wezwał krzyżaków na pomoc. Po dalszych trzech latach przerażony ojciec chrzestny pruskich książąt- cysters Chrystian pisał skargi do Rzymu mówiąc o tym, że miast wznosić kościoły krzyżacy zabijają neofitów, za co został przez zakonników wtrącony do więzienia, a jego biskupstwo do cna złupiono.

Tak też kończy się polski plan pokojowej ekspansji: handlowej Leszka Białego i rolnej cystersów( otrzymujących ziemie w Polsce, aby od Prusów nic nie brać podług nauk słynnego Alkuina głoszącego bezinteresowność apostołów chrześcijaństwa). Co ciekawe, działania te zaczęły przynosić pierwsze rezultaty: pielgrzymki do miejsca śmierci św. Wojciecha szły niepokojone przez terytoria „ bestii” pruskich przez nich zresztą oprowadzane, język polski był tam na tyle znany, że misjonarze nie mieli problemów językowych, a sam Brückner pisał: „ nazwy narzędzi, kruszców, roślin, gospodarskie- od polonizmów zza Wisły i Drwęcy w słownictwie pruskim się roją”. W traktacie dzierzgońskim Prusowie oświadczyli, że ich wolą jest przyjęcie znanego im prawa polskiego miast obcego- niemieckiego. Później już, bo w XIV w. zapisujący się na uniwersytet w Królewcu Prusowie określali się jako należący do nacji polskiej, a nie niemieckiej.

W roku 1234 książę Resii stoczył ostatnią, przegraną tylko w wyniku zdrady bitwę w Świętym Gaju nad rzeką Dzierzgonią. Pięć lat później w Starym Dzierzgoniu przedstawiciele Pomezanii, Warmii i Natangii podpisali z krzyżakami pokój, który kończył pierwsze powstanie pruskie (1242-48). Traktat regulował stosunki własnościowe na podbitych ziemiach, zobowiązywał ich mieszkańców do odbudowy zniszczonych w czasie powstania kościołów, przyjęcia chrztu, porzucenia„ pogańskich” obrzędów i zachowania wierności zwycięzcom. Ci ostatni zerwali traktat jeszcze w tym samym roku atakując Warmię i Natangię.

Jedyną nazwą, która dotrwała do naszych czasów jest Warmia. Obecnie czas płynie tu powoli i nic nie świadczy o okrucieństwach średniowiecza.

Pierwszym punktem na mej trasie było dawne serce Pomezanii o nazwie Resia, czyli dzisiejsze Prabuty…..cd w linku.

konrad-mw.homepl/pomezania.html

Polska to nie tylko haplogrupa r1a, zresztą niemal równo podzielona na L280 i M458. Mazowszanie czy Kaszubi mają takie samo prawo do języka, etniczności co mieszkańcy okolic Węgorzewa (ci pierwsi to zostali raczej spolaszeni, popełniali błędy, ale pod względem dbałości o bogactwo regionalne Polski to Ślązacy Mazowian na głowę biją). Nieco i wstyd być Mazowszaninem. Nie może być tak, że Pomorzanie czy Prusowie mogą mieć regionalne “godki”, a przodkowie Mazowszan czy Wiślan już nie. Polska to nie rasa, geny! Niemiec urodzony w Opolu wydaje mis się naprawdę Polski, ziemie obecnej Polski (łącznie z NW) uważam za równie Polskie co Gniezno, Warszawę czy Zakopane.

Jeszcze coś o wymowie kaszubskiej z pewnego forum:

Z kilkoma rzeczami się tam nie zgodzę: wymowa "w" jest niemal zawsze różna od polskiej; "w" zbliża się do "u" (angielskiego "w" jak w "water"), co powoduje, że czasem trudno je usłyszeć np. "Czôpiewsczi" w rezultacie brzmi mniej więcej jak "ćôpieści", a imię "Dãbrówka" kronikarze zapisali jako "Damroka". Fakt, że pod wpływem nacisku języka polskiego w ostatnim czasie ten sposób wymowy można coraz rzadziej spotkać. Ponadto należy dodać, że "ó" nie tylko brzmi pośrednio pomiędzy "o", a "u", ale jest dyftongiem; w rezultacie więc oznacza ono dźwięk pomiędzy "ło", a "łu" (pisząc w uproszczeniu). "h" w języku pomorskim oznacza jedynie przydech jest więc niemal niesłyszalne, podobnie jak we francuskim. "rz" brzmi niemal jak "rż", ù brzmi jak raczej jak "ły", a nie jak "łu", "u" nigdy nie brzmi jak polskie "u", ale właśnie jak niemieckie "ü", "ã" raczej nigdy się nie odnasawia nawet na końcu wyrazu, podobnie jak "ą"

Muvo loitirocko vse znaistilo ji pu rigjunolnoix godkox molu cu ji tiro.