Dziecinów (powiat otwocki) i okolice (i nie tylko...)

Jedna z części wsi Dziecinów w TERYT nazywa się

ŁUŻYCE

Jedyna taka nazwa w Polsce.

Ciekawy artykuł o Urzeczu: http://www.whus.pl/files/whus/Zwierciad … e_2012.pdf (od ok. s. 125).

Jest mowa o używaniu słowa ług w odniesieniu do terenów w pobliżu Wisły(?):

"Potwierdzenie bezspornej odrębności i starodawności tej nazwy możemy ponadto znaleźć w dokumencie z 16 maja 1615 roku, dotyczącym rozgraniczenia Góry i Lubkowa [tereny dzisiejszej Góry Kalwarii, położone od strony Wisły] pomiędzy rody Górskich i Cieciszewskich. Czytamy w nim, iż „Wzięli Części IchMść obadwa tamże w Rolach zasianych oziminą generaliter [ogólnie] we wszytkich okrom Roliey przy Ługu leżącey...” (AMR, Vinea Christii 1680). W aktach stanu cywilnego parafii górskiej (nowojerozolimskiej) możemy również odnotować pod rokiem 1678 miejscowość – przysiółek nazwany Łużnica, położony tuż nad brzegiem wiślanym w sąsiedztwie miasta [Góry Kalwarii]".

"Kornel Kozłowski, opisując zabobony i zwyczaje ludu czerskiego pisze: „Nie godzi się bić bociana – zbyteczne deszcze w r. 1855 przypisywali niektórzy temu, że chłop jakiś zabić miał bociana w ługach” (Kozłowski 1868, s. 385). Z połowy XIX wieku znana jest również przyśpiewka weselna z okolic Wysoczyna „Zakukała kukawecka na ługu, zabieraj się moja Kasiuniu do ślubu!” (Lempkowski 2004, s. 19)."

Czy nazwa pochodzi na pewno od rzeki? Czyżby słowo "Łurzyce" czy nawet "Urzecze" powstało tu wskutek jakiegoś skojarzenia z Łużycami?

Cytaty z powyższej strony:

"Trudno jest jednoznacznie stwierdzić, czy w obu tych miejscach nazwy powstały konwergentnie, czy też doszło w przeszłości do jakichś nieznanych przemieszczeń ludności",

"Interesujące w tym względzie wydają się uwagi Kolberga (1963b, s. 278) dotyczące jednej z pieśni spod Czerska, która według niego przypomina w treści niektóre pieśni czeskie i łużyckie." Ze strony gminy Sobienie-Jeziory: "O fabryce założonej przez Jezierskiego w Sobieniach pierwszą wzmiankę mamy z 1782 roku, natomiast „Dziennik Handlowy” z 1786 r. podaje: „Tej fabryki sam dziedzic nie trzyma, ale ją puszcza majstrom i wyrobione od nich kosy zakupuje”. Jezierski sprowadzał do swoich fabryk fachowców z Saksonii i ze Śląska." (http://www.sobieniejeziory.pl/index.php?id=20&lan=pl) Dzisiaj Łużyce znajdują się na granicy południowo-wschodniej części byłej NRD i województw: dolnośląskiego i lubuskiego.

W artykule uznano nawet formę Urzecze za pochodzącą wtórnie od "ługów":

"Bezpośrednio z określenia Ług wytworzył się toponim Łużyce, zapisywany w dawniejszych źródłach w bardziej zrozumiałej, choć błędnie zinterpretowanej formie – Urzecze (Urzyce)",

"Badania autora niniejszego tekstu, poparte dość rozległą kwerendą źródłową i etnograficzną, wskazują jednoznacznie, iż przekazane przez Ulanowską i powtórzone przez Kolberga oraz autorów późniejszych (por. Żmudziński 1969, s. 114; Kolago 1970, s. 14, 55) nazwy Urzecze i Urzycanie w rzeczywistości powinny brzmieć – Łużyce i Łużycanie. Przede wszystkim mało przekonywujące wydają się wyjaśnienia wspomnianej autorki o tym, że nazwa „urzycanie” pochodzi od zamieszkiwania tamtejszej ludność „u rzyki”. Brak znajomości nazwy największej z polskich rzek wydaje się raczej niemożliwy, toteż XIX-wieczne określenie „rzeka” w stosunku do Wisły i urobienie od niej etnonimu nie wydaje się zbyt prawdopodobne. Być może doszło tu zatem do niefortunnej próby wytłumaczenia „łużyca” poprzez skorelowanie go z bardziej zrozumiałym „urzeczem” (urzycem), w czym niewątpliwie pomagało powszechne gwarowe „pozbywanie się” pierwszej litery przy niektórych wyrazach (Łużycanie, Łużycoki – Użycanie, Użycoki)." A może Urzecze pojawiło się jakoś przez skojarzenie z nazwą urobioną od ługu, ale w odległej przeszłości (nawet kilkaset lat temu)?

Chyba każdy w Dziecinowie zna to określenie...